Cezmi Ersöz

Barıştırıcı arabulucuydu o. Çünkü böylelikle yeni insanlar katıyordu yanına yöresine, defterine.

Büyülenmiş gibiydim. Çevremdeki insanlara bakınca, şaşkınlığım daha da çoğaldı.

Belki de artık kimseyle dertlenmeyecek bu şehir; kimseye bir işaret, sihirli bir sözcük vermeyecek. Çünkü öyle çok ihanet edildi ki ona.

Peki, gerçek ve sadece ona ait bir özü var mıydı ki onun? Varsa, neredeydi ve kimdi o?

Tamam da bu ilaç neyin nesi oluyor? Bu da 'yetişkin' saydıklarımızın hayatı nasıl gördüklerinin anlamlı bir komedisi değil mi?

İnsanların umutlarını eline verirler burada. Hiçbir sektörde insanlar, haklarını, emeklerinin karşılığını almak için bu denli aşağılanmazlar

Beni ne bayağılık, ne faşizm öldürebilir. Beni, aşkım öldürsün istiyorum! İşte bu yüzden, ben, sonuna dek politik ve anti-faşistim!

Sen de Promete gibi önce insanın özgürlüğünü yok sayan Tanrı iradesine başkaldır ve bir 'ateş hırsızı' ol ve ateşi çal ve bizle beraber özgürlüğe doğru koşmaya başla.

Esen rüzgâra kapılıp içindeki o özü “değişime” uydurabileceğini sanmış, bunun için çok çaba harcamış, başaramamıştı. Bilinçaltını unutamamıştı.

Benim gibi o zamanlar bütün geçmişi lanetle ve kızgınlıkla anan birçok kişi de çok korkuyordu ve devrim için pek az bedel ödemişlerdi.