Sözünü ettiğim bölgesel hegemonyacı devletlerin iç rejimlerinin bazı benzer özellikleri var. Bu özellikler, bu rejimleri otoriter rejimler olarak adlandırmamıza olanak sağlıyor.
Bugünkü durum, iki dünya savaşındaki durumdan çok daha karmaşıktır ve ezberciliğe asla gelmez.
İdeolojik hegemonya alanında çoktan yenilgiye uğramış sağcı AKP iktidarının böyle giderse siyasi iktidar alanında da yenilgiye uğraması kaçınılmaz görünüyor.
İktidar beslemeleri, yüksek bürokratlar, seçkin mali çevrelerin mensupları yüksek duvarların ardında, lüks ve güvenli yaşamlarını sürdürüyorlar. Gönüllü hapislik!
Anlaşılan, Türkiye, kendi ifade ve örgütlenme özgürlüğüne karşı alışkanlıklarını bu ülkelere empoze etmeye çalışmaktadır.
Bugün solun kavraması gereken en önemli nokta, özgürlüğü lafta değil gerçekten yaşatmak istiyorlarsa, karşıtlarının özgürlüğünü, çoğulculuğu korumaları gerektiğidir.
Putin karşıtları, Putin’i destekleyenlerin 'anti-NATO' ve 'anti-neonazi' argümanlarına; Putin yanlıları da, Putin karşıtlarının 'Rusya işgalci' argümanına daha fazla kulak verir gibi.
Subay çocuğu olduğum için çocukluğum nasyonalist, solcu olduğum için gençliğim de enternasyonalist marşlarla geçti diyebilirim.
Artık Sovyetler Birliği diye bir ülke yok. O topraklarda, başında Putin adlı bir otokratın bulunduğu Rusya Federasyonu adlı bir devlet var.
ODTÜ’lü gençlerin, ODTÜ’de konuşacak herkese kendini serbestçe ifade etme olanağı vermeleri gerekirdi. Elbette karşılığında fikirlerin protesto edilmesi hakkını saklı tutmak şartıyla.
