Bugün taziye evini basan, yarın yargılanırken ne diyecek?
'İktidarın zulüm lisansını elde tutmanın, ne yapsalar hesap vermeyecekleri zannının kibriyle acılı aileye, son görevinde bile tehditler savuruyorlar.'
Can DÜNDAR
ARTI GERÇEK - Google’a "Vietnam Savaşı" yazarsanız göreceksiniz:
İşgalci Amerikan askerleri, topraklarını savunan Vietkongluları, can çekişerek ölsünler diye, alçaktan uçan helikopterlerden atmışlar. Aynı maddenin "Sonuçlar" bölümünde şu yazılı:
"Vietnam, 1,5 milyon yurttaşını kaybettiği halde, dünyanın en büyük ordusuyla giriştiği savaştan galip çıktı."
Bazen zulüm, zafere yetmez; hatta tersine zulmedileni hırslandırır, güçlendirir, ona ummadığı bir dayanışma ağı sağlar.
Askerler tarafından helikopterden atılan Servet Turgut, 20 gün yoğun bakımda can çekiştikten sonra vefat etti. Bu alışılmadık işkence yöntemine pek tepki gelmedi.
Devlet utanmak, soruşturmak, yargılamak şöyle dursun, zulmü, Turgut’un cenaze törenine de taşıdı. Sivil polislerin taziye baskınını izlemişsinizdir. İktidarın zulüm lisansını elde tutmanın, ne yapsalar hesap vermeyecekleri zannının kibriyle acılı aileye, son görevinde bile tehditler savuruyorlar.
Son dönem çokça Nazi dönemi suçluları üzerine okuyorum. O dönemki soykırım makinesinin dişlisine dönüşen insanların nasıl bu kadar kötüleşebildiklerini inceleyen birçok araştırmacı var. Bunlardan Hannah Arent, bu suç ortaklarının "korkunç canavarlar" filan değil, düşünme yetisini ve muhakeme hissini kaybetmiş, sıradan insanlar olduğu teşhisini yapıyor. Nitekim soykırım suçluları da yargılanırken utançla boyun eğip, "Emir kuluyduk. Sadece bize söyleneni yaptık" diyorlar. Arent buna "kötülüğün sıradanlığı" adını veriyor.
Bir insanı tarladan alıp helikopterden atmak, sonra ailesinin taziyesini basıp acısını bile yaşatmamak, evet devlet terörüdür; ancak bu terörü uygulayanların tavrı, ancak sıradanlaşmış bir kötülükle açıklanabilir. Bu ahlaki çöküş ve rehabilitasyonu, yarının Türkiye’sinde en çok konuşacağımız konular olacak.
Helikopterden insan atıp hesabı sorulmayacak sananlara, Vietnam Savaşı’nı okumalarını veya Adolf Eichman filmini izlemelerini tavsiye edelim. "Sonuçlar" bölümü, özellikle onları ilgilendiriyor.
