Vampir yarasaların sadece kanla beslenerek nasıl hayatta kaldıkları keşfedildi

Vampir yarasaların genomlarını diğer 26 yarasa cinsiyle karşılaştıran bilim insanları, vampir yarasalarda artık olmayan ya da çalışmayan 13 gen bulunduğunu keşfetti. Yıllar içerisinde genlerinde yaşanan bu değişiklik nedeniyle demir ve protein açısından zengin fakat yağ ve karbonhidrat bakımından zayıf olan kanla beslenmeye adapte oldular.

Euronews'in bilimsel Science Advances dergisinde yayınlanan makaleden aktardığına göre, memelilerin büyük çoğunluğunun düşük kalorili kan diyetiyle yaşayamadığı bin 400 yarasa türünden de sadece üçünün bunu yapabildiği vurgulandı. Diğer yarasa türleri ise böcek, meyve, nektar, polen ya da küçük kurbağa ve balıkla besleniyor.

'YAŞAYAN DRAKULALAR'

Makalenin yazarlarından Alman Max Planck Enstitüsü Araştırmacısı Michael Hiller Orta ve Güney Amerika'da yaşayan yarasaların temelde "yaşayan Drakulalar" olduğunu belirtti. Sekiz santimetre uzunluğa ve 18 santimetre kanat açıklığına sahip bu yarasalar evcil ve diğer hayvanları ısırdıktan sonra kanlarıyla besleniyorlar.

Araştırmada yer almayan Tulane Üniversitesinden Hannah Kim Frank ise kanın "çok kötü bir besin kaynağı" olduğu vurgulayarak vampir yarasaların sadece kanla hayatta kalabilmelerinin garip ve şaşırtıcı olduğunu belirtti.

bir başka çalışmanın devamı olarak inşa edilen yeni makale bu 13 genlik fark nedeniyle vampir yarasaların en yakın akrabalarından bile nasıl ayrıştığını ortaya koydu.

Düşük kalorili beslenme alışkanlığı nedeniyle bu yarasaların sık sık kan emmesi gerekirken bazı yarasalar açlık çeken komşuları ile paylaşmak için kendi besinlerinin bir kısmını kusuyor. Bu yarasaların karışık bir ilişkileri olduğunu belirten Hiller kendilerine daha önce yardım eden yarasaları unutmadıklarını belirtiyor.

AÇ ARKADAŞLARINI DOYURMAK İÇİN KAN KUSUYORLAR

Dijitalx'in  Cell Biology dergisinde yayınlanan bir başka araştırmadan aktardığına göre, vampir yarasaların arkadaşlığı yansıtan sosyal bağlar kurdukları ortaya çıkarıldı. Vampir yarasaların çiftleşme ve yemek bulma amacıyla yakın ilişkiler kurduğu bilinse de, uzun dönemli etkileşimleri hakkında çok az bilgi bulunuyordu.

Ohio State Üniversitesi’nden Gerald Carter ve Smithsonian Enstitüsü’nden Simon Ripperger’in başını çektiği araştırmada, yarasaların tutsak kaldıkları bir ortamdan kurtulduktan sonra birlikte iken geliştirdikleri ilişkiyi devam ettirdikleri görüldü. Araştırmada iki grup yarasa kullanıldı. İlk grup tutsak yarasalardan oluşurken, bir diğer 200 yarasanın yer aldığı ikinci grup vahşi doğada serbest olarak yaşadı.

SADECE DİŞİLER AÇ KALANLARA YEMEK SUNDU

İlişkileri gözlemlemek için tutsak haldeki yarasalardan her seferinde sadece belirli olanlara yemek verildi. Geceleri, açlık çeken yarasalara diğerlerinin kan kusarak yemek sunduğu ve beraber kalarak birbirlerine destek oldukları görüldü. Carter, yemek kusan yarasaların sadece dişi olduğuna dikkat çekti. Erkekler ise alan üstünlüğü yaratmak ve dişilerle arkadaşlık kurmak için birbiriyle kavga etmekle meşguldü.