Maça mı savaşa mı?
Can DÜNDAR
ARTI GERÇEK- Kıraç’ın milli takım için yaptığı beste, Türkiye’nin nasıl militaristleştiğinin, savaş psikolojisinin nasıl her köşeye yayıldığının en iyi örneklerinden biri…
Mehter marşını hatırlatan beste, "Haydi Milli Takım! Ay yıldızlı formayı giydiğinizde artık siz de birer Mehmetçiksiniz" diyor.
"Her Türk asker doğar" diye beşikte başlatılan maço zihniyet, camiden okula, kışladan siyasete her durağa uğradıktan sonra yeniden sahalara dönüyor.
Geçtiğimiz yüzyılın savaşlarında yenile yenile bir imparatorluğu kaybetmiş, barış anlaşmaları sayesinde varolabilmiş bir ülke burası…
Askeri darbelerden çok çekmiş, militer politikalar yüzünden çok gözyaşı dökmüş, fakirleşmiş, birbirine düşman hale gelmiş bir toplum.
Böyle bir ülkede, bu topluma hala şovenizm satmak, hele bunu bir futbol maçı bahanesiyle yapmak, akıl alır gibi değil.
"Kora kor, dişe diş, dağ gibiymişiz", "tarihten fışkıran kaplanlar"mışız. Sahaya çıkan futbolcular da askermiş, "Mehmet"miş.
Askerdeki evlatlarını yitirenler, teneke damlı yoksul evlerinde Kıraç’ı izleyince acı acı gülmüşlerdir, milyon dolarlık futbolculara forma yerine yalandan üniforma giydirilmesine…
Ne yazık ki, bir spor karşılaşmasının bile keyfini yaşatmayan, oradan bile bir savaş, öfke, cihat çıkaran bir şovenizm esir aldı ülkeyi… Bu inat, ne futbolda başarı getirdi, ne siyasette huzur…
Artık bu inada bir son versek? "Tarihten fışkıran kaplanlar" filan değil de, mesela "aşıyı bulan âlimler olmakla" övünsek?
"Her Türk asker" doğmasa da, bir kısmı profesör, ressam, mimar, şair filan olsa?
Rakibi sefil düşmanlar, kendimizi Barbar Conanlar gibi görmesek… Beline kılıç takılmış sünnet çocuğu psikolojisinden çıkıp çağın gerçekliğiyle yüzleşsek… maçı, mehter kıyafeti giydirilmiş oyuncuların değil, sabırla, emekle, iyi hazırlanmış bir takımın kazandığı hakikatini kabullensek? Savaş boyaları sürünmeden, Mehmetçik rolüne bürünmeden, keyifle bir maç seyretsek iyi olmaz mı?
