6 Ocak dersleri

Can DÜNDAR

ARTI GERÇEK- Trump’ın seçim sonucunu kabullenmemesiyle, Erdoğan’ın İstanbul seçimini kabullenmemesi sıkça karşılaştırılıyor.

Benzerlikler var gerçekten de…

Hırslarının esiri olmuş iki popülist, onlardan kurtulmaya çalışan iki ülke halkı…

Ve itiraz edilen seçimi kazanan liderlerin barış mesajları…

Ancak benzerlikler orada bitiyor. Ne Washington’da bu saçmalığa prim veren, iktidara bağlı bir Seçim Kurulu çıktı, ne de İstanbul’da iradesine el konanlar Meclis’i bastı. İstanbullular uygarca yeniden sandığa gittiler; daha büyük bir katılım ve daha çok oyla iktidara bir şamar daha attılar.

6 Ocak’tan biz ne öğrendik?

Birincisi, iktidar değişikliği için pek akla gelmeyen bir alternatifi fark ettik: Gördük ki, devrilme korkusu gözünü kör ettiğinde, despotlar, elindeki silahı çok kolayca kendi ayağına sıkabiliyor. Trump’ın hamlesi tam da böyle bir intihar denemesiydi. Sonunda sadece Beyaz Saray’ı değil, Kongre’yi ve Senato’yu da kaybetti. Muhtemelen şimdi onu ağır bir yargılama bekliyor.

İkinci ders: Despot, koltuğu terk etmemek için vandallarını sokağa döküp ülkesini yakmaya karar verdiğinde en yakınındaki isim bile, "Bu kadar çılgınlığa ben yokum" diyebiliyor.

Üç: Bu sağduyulu seslerin katılmasıyla, -hem de geceden sabahına- demokrasiyi korumak için geniş bir ittifak kurulabiliyor.

Dört: Bir kez insanlar parti kimliklerini bırakıp demokrasi şiarında buluştuğunda, despotun o çok güvendiği milli muhafızlar, polisler, askerler bir anda yeni iktidarın emrine geçebiliyor.

Şu son birkaç günde Boğaziçi Üniversitesi’nde protesto yapan gençler üzerinden bize verilmeye çalışılan o mesaj var ya; hani, "Ses çıkaranın evini orduyla basar, başına yıkarız" mesajı… Ya da toplumsal olaylara müdahalede, polise, ordunun tankını, topunu, füzesini kullanma izni verilmesi gibisinden güç gösterileri… Hepsi boşuna… Hepsi Saray’ın büyük korkusunun yansımaları…

6 Ocak’ın son dersi de bu:

O kadar korkarsan, korktuğun başına gelir.