Cezmi Ersöz

Bir grup duyarlı demokrat
Ömrüm isyankar
Kuyunun dışına çıkmak
Sevmek için çıkardın sokağa...
Ya aşkı bekleyecek ya da yaşadıklarına boyun eğecekti
Umutsuzluğumuz, şımarık çocuğumuzdu
Sistemi ciddiye almadan önce masum ve doğal biriydi
Kanlı operada eskimeyen bir sevgiyi aramak
Gözlerinin birinde kamera varmış
Arka bahçede, o efendi, o kibar, o ölçülü çocuk yoktu...
Yine seninle geldi hayat
Açıkla bana bu ışığı
Sadece kötüler özgürdür
Bu sonu gelmeyen çöküş
Birazdan dalgaları aşıp geleceksin
Bize Sevmesini Öğretmediler Sevgili
Ben Sana Çocukluğumdan Vurgunum
Gönüllü sürgündü onlar
Bir yaz günü, çocukluğun, kışlık bir sinemada, ön sıralarda oturuyordu...
Aşk ve yurtsuzluk
Yol arkadaşları birbirinin rakibi olmaz...
Fakir bir kahvede seni beklerken...
Ayakkabılarımdaki kurumuş kan lekeleri...
Hep o yıkımdı koruyan seni!
Aşkın son kalesi
Ömrümü bir sevdaya bağışlıyorum...
Oysa bir dalgınlık yeterdi
Mayıs ayı hayatımız gibiydi
Beni yeterince tanısaydın bu kadar sevmezdin...(1)
Zarfını ben açardım sana yazdığım mektupların