Charlie Watts: Rolling Stones’un beklenmedik ruhu

Salı günü 80 yaşında vefat eden Baterist Charlie Watts, Mick Jagger ve Keith Richards’tan sonra grubun en uzun süreli üyesi oldu. Kendine özgü stiliyle Rolling Stones’un müziğine damga vuran Watts’ı New York Times yazarı Ben Sisario yazdı:

"Yüzeysel bir bakışla, Charlie Watts her zaman en tuhaf Rolling Stone gibi görünmüştü, rock'ın en Dionysosçu gücünün bir üyesi olarak gruba asla tam olarak uymayan biri.

1963’ten beri Rolling Stone’un davulcusu olan Watts, grup arkadaşları ahlaksız bir umursamazlık tavrı geliştirirken, sessiz, hatta somurtkan olarak görünen bir kişiliğe sahipti. İlgi odağı olmaktan kaçındı, Savile Row terzilerinden ısmarladığı takım elbiseler giydi ve 50 yıldan fazla bir süre aynı kadınla evli kaldı.

Watts, rock 'n' roll ile neredeyse hiç ilgilenmiyor gibiydi. Charlie Parker, Buddy Rich ve Max Roach'ın caz mirasını tercih ederek rock ‘n’ roll’un üzerinde çok az etkisi olduğunu iddia etti. Watts,  1994 yılında İngiliz müzik dergisi Mojo'ya verdiği bir röportajda 'Keith Richards ile tanışana kadar Elvis'i hiç sevmedim. Gençken sevdiğim tek rock 'n' roll müzisyeni Fats Domino'ydu' demişti.

Stones'un ünlü uzun ömürlülüğü bile Watts için bir sıkıcı bir işi temsil ediyordu. 1989 tarihli '25x5: Rolling Stones'un Devam Eden Maceraları' adlı belgeselde, dünyanın en büyük rock 'n' roll gruplarından biriyle o zamanlar çeyrek asır geçen zamanını şöyle özetlemişti: Beş yıl çalışma ve 20 yıl öylesine takılmak...

Yine de Salı günü 80 yaşında ve Richards ve Mick Jagger dışında Stones'un en uzun süre hizmet veren üyesi olarak ölen Watts, Stones'un müzikal parmak izinin bir parçası olan ritmik bir yaklaşımla grubun sesinin hayati bir parçasıydı. Richards'ın keskin kenarlı gitarı veya Jagger'ın alaycı vokalleri gibi.

Richards, 2010 yılında yayınladığı 'Life-Yaşam' adlı anı kitabında 'Bana göre Charlie Watts her şeyin gizli özüydü' diye yazmıştı.

Kendine özgü davul çalma stili - minimum hareketle, genellikle ritmin biraz gerisinde çalma - grubun sesine zar zor algılanabilir ama taklit edilemez bir ritmik hava verdi. Stones'un uzun süredir basçısı olan Bill Wyman, bunu grubun olağandışı kimyasının bir yan ürünü olarak nitelendirmişti.

Victor Bockris'in 'Keith Richards: The Biography' adlı kitabında Wyman'ın 'Muhtemelen bir kişilik meselesi' dediğini yazmıştı: Keith kendine çok güvenen ve inatçı bir müzisyen. Onun gitarı ve Charlie'nin güzel davulu arasında saniyenin yüzde biri gibi bir gecikme var ve bu sesi tamamen değiştiriyor. Bu yüzden insanlar bizi kopyalamakta zorlanıyor.

Watts'ın tekniği, davulcuların genellikle metronomik bir düzenlilikle çaldıkları, ziller olan hi-hat'ın kendine özgü kullanımını içeriyordu. 

Watts bile bu ilginç stili nereden bulduğundan emin değildi. Rock'ın en çok seyahat eden stüdyo davulcularından biri olan arkadaşı Jim Keltner'dan almış olabilir. Ancak bu hareket Watts imzası haline geldi ve müzisyenler onun hi-hat koreografisine hayran kaldılar. 

Watts'ın müzik tarzı, rock'ın on yıl sonra pop müziğe hükmedecek olan 1950'lerin Londra'sına kadar izlenebilir. Genç bir adam olarak caza delicesine aşıktı, genellikle bas çalan komşusu Dave Green ile takılırdı. 1962'de yerel caz gruplarında çalıştıktan sonra, gitarist Alexis Korner'ın elektrik Chicago blues ve R&B'den etkilenen grubu Blues Incorporated'a katıldı.

Watts Blues Incorporated'dayken, Rolling Stones'un diğer kurucu gitaristi Jagger, Richards ve Brian Jones’un yolu bu gruptan geçti. Watts, Stones'a 1963'ün başında katıldı ve o Haziran'da grup Chuck Berry'nin 'Come On' şarkısının bir cover'ı olan ilk single'ını yayınladı.

The Stones, Beatles'ın tamamlayıcısı olan rock'ın British Invasion'ında hızla lider olarak yerlerini aldı. Ama Watts bu profile hiçbir zaman tam olarak uymadı. Grubun Amerika Birleşik Devletleri'ndeki ilk turlarında, orta yaşlı bir turist gibi davrandı ve caz kulüplerinden çıkmadı.

Rolling Stones'un yaşam tarzı daha abartılı hale geldikçe, Watts daha yalnız ve eksantrik hale geldi. Gürcü gümüş işinde uzman oldu; eski model arabalar topladı ama araba kullanmayı asla öğrenmedi. Gazeteci Stanley Booth, grubun 1969 Amerika turnesinin görkemi ve ahlaksızlığı hakkında kaleme aldığı 'The True Adventures of the Rolling Stones' adlı kitabında Watts'ı 'dünyanın en kibar adamı' olarak tanımlamıştı.

Stones üyeleri, İngiltere’nin aşırı yüksek vergi oranlarından kurtulmak için 1971'de Fransa'ya taşındığında, Richards'ın Villefranche-sur-Mer'deki kiralık villası, grubun yaratıcılık ve çöküş merkezi haline gelmişti. Watts ve Wyman büyük ölçüde kenarda kalmayı tercih ettiler ve sonuç olarak grubun bir sonraki albümü 'Exile on Main St' ile sonuçlanan bazı geçici kayıt oturumlarına katılmadılar.

Rolling Stones'la birlikteyken genellikle arka planda kalıyordu. Ancak daha sonra Watts, caz sevgisini Stones projeleri arasındaki uzun mesafelerde gösterirken - grupları Charlie Watts Orkestrası ve Green ile iki, Charlie Watts Quintet ve Boogie Woogie'nin ABC&D'sini içeriyordu - ara sıra röportajlar aşırı içe kapalılığını aştı.

Sohbet konuları ağırlıklı olarak caz aşkı ve Rolling Stones üyesi olmanın ne kadar garip olduğuydu.

2000 yılında İngiliz gazetesi The Observer'a şunları söylemişti: "Bir sürü grupla çaldım ve Stones sadece bir başkasıydı. Üç ay çalıp bırakırım diye düşünmüştüm. Sonra bir yıl oldu… Üç yıl oldu ve ardından saymayı bıraktım."

Kaynak: https://www.nytimes.com/2021/08/24/arts/music/charlie-watts-rolling-stones.html