Ülkemizin bir cennet ülke olduğuna hiç kuşku yok; neden mi?
Bir ülke düşünün, dört farklı birbirinden güzel ve önemli deniz kilometrelerce kıyılarımızı yalıyor, dünyanın en önemli medeniyetleri buralarda serpilmişler, her türlü iklimi yaşıyoruz, şarkıları, türküleri, folkloru, mesela mutfağı şahane.
Ancak, büyük bir sorun var, Türkiye insanı bu cennet ülkede çok ama çok mutsuz.
Bunu neye dayanarak mı söylüyorum?
Birleşmiş Milletler ile birlikte çalışan bir çalışma grubu on senedir World Happiness Report (Dünya Mutluluk Raporu) ismiyle bir çalışma yayınlıyor, bu çalışmanın içinde de bir dünya mutluluk endeksi yer alıyor.
İki gün önce de aynı çalışma “World Happiness Report 2023” ismiyle yayınlandı.
Bu gazete yazısında bu araştırmanın metodolojisine girmeyeceğim ama ilgilenen arkadaşlar internette google’a “World Happiness Report 2023” diye yazarlarsa raporun tamamı hemen karşınıza çıkıyor.
Yazımın başlığına “cennet ülkemiz” diye başladım çünkü dün okuduğum raporun verileri ile ülkemizin tarihi, coğrafyası gerçekten çok uyumsuz kaçıyor; ülkemizin tarihi derken bu ülke topraklarında çok da eski olmayan tarihlerde yaşanmış büyük facialar, olumsuzluklar, katliamlar, cinayetler de var ama tarihi her yönüyle birlikte kabullenmek lazım muhtemelen.
Araştırmaya 137 ülke konu olmuş ve mutsuzluk endeksinde ülkemiz 106. sırada, çok üzücü bir durum, çok can sıkıcı bir sıralama.
Yurttaşlarının en mutlu olduğu ülke Finlandiya gözüküyor.
137. sırada da yani insanların en mutsuz olduğu ülke konumunda Afganistan var.
Beni Türkiye kadar üzen başka bir ülke de Lübnan çünkü Lübnan su sıralamada 136. sırada yani Afganistan’dan sonra insanların en mutsuz olduğu ülke görünüyor Lübnan.
Lübnan gibi çok müstesna bir insan profiline sahip ülkenin 137 ülke içinde 136. sırada olmasının yegane nedeni bu ülkenin de çok kötü yönetiliyor oluşu.
Dönelim yine Türkiye’ye.
Türkiye nasıl oluyor da insanlarının mutluluk sıralamasını gösteren bir endekste 106. sırada olabiliyor?
Bu sorunun da yegane yanıtı ülkenin çok ama çok kötü yönetiliyor olmasında yatıyor.
Ülkede kişi başına gelir düzeyi 2014 seviyesinin bile altında ve tekrar 2014’deki 13 bin dolar düzeyine ne zaman çıkabileceğimiz bile belli değil.
Herkes geleceğe ilişkin kaygılar taşıyor, olanağı olanlar ülkeyi terk etmek istiyorlar.
Lübnan’da da en nitelikli kesim yavaş yavaş ülkeyi terk ediyor.
Kötü yönetim belası ünlü Gresham yasası (kötü para iyi parayı kovar) ile aynı etkiyi yapıyor ve nitelikli kesim kaçmaya çalışıyor ya da kötü iyiyi kovuyor.
Kötü yönetilen ülkelerde insanlar çocuklarına bir gelecek göremiyorlar ve iyi okuyan çocukları yurt dışına göndermek istiyorlar.
Trafikte herkes birbiriyle kavga ediyor.
Sokaklarda sayısını kestiremediğimiz insan ruhsatlı ya da ruhsatsız silahlarla dolaşıyor.
Oysa, Avrupa Birliği ülkelerinin yaklaşık tümü ilk elli ülke içinde mutluluk endeksinde.
Üzerlerinde Rusya tehdidi hisseden ve endekste en yukarılarda olan Finlandiya ve İsveç güvenlik gerekçeleriyle NATO’ya girmek istiyorlar ama biz bu ülkelerin NATO’ya girişlerini geciktiriyoruz, muhtemelen o ülkelerin insanlarının mutluluklarını kıskandığımız içindir.
Ülke Cumhurbaşkanının ülke kadınlarına alenen “sürtük” deme cüretini gösterebildiği bir ülke. Bu ülke insanının mutluluk endeksinde başka hangi sırada olmasını beklersiniz zaten?
Eser Karakaş: Kadıköy Saint Joseph lisesi muzunu. 1978’de Boğaziçi Üniversitesi İİBF’den mezun oldu. Doktorasını 1985 yılında İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi’nde yaptı. 1996’dan itibaren İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi Maliye Bölümü’nde profesör olarak ders verdi. Bahçeşehir Üniversitesi İİBF’de Dekanlık yaptı. 2016 yılında 675 sayılı KHK ile ihraç edildi. 2008 yılından itibaren Strasbourg Üniversitesi Science Po’da misafir öğretim görevlisi olarak bulunuyor.
