Türkiye’nin Erdoğan meselesi nüfusunun yarısına dönüştü. Bu, temenniyle, tevekkülle altından kalkılabilecek bir heyula değildir.

Türkiye, AB’nin “ekonomik coğrafyasında” yerini alacak. “Allahtan ilişki kopmadı” diye sevinenler AB’nin Kuzey Kore hariç her ülkeyle ilişkisi olduğunu nedense hep unutmayı tercih ediyorlar.

Türkiye faşizmi tanımıyor, faşizm kendiliğinden dönüşen bir şey değildir. Ancak doğru teşhisler doğru çözümleri getirir, hayaller değil.

Alanı 2002’de AKP açmış, toplumun AKP mahallesinden olmayan bir bölümünden destek görmüştü. Ne var ki AKP kendi açtığı alanı kapatmaktan beter etti.

Makûs talihe boyun eğmiş kitle, o talihi o talihe ayak uydurarak değiştirebileceğini umuyor sadece…

Rejimin dillere destan 'hizmet aşkı'na tekabül eden kalkınma, iktidarın ana payandası. Rejim tüketim üzerine kurulu sınırsız, fütursuz ve köhnemiş bir ekonomik model üzerinde yükseliyor.

Avrupasız Türkiye ise bugünkü hal ve gidişatın daha beteri demek. Avrupa’nın Aydınlanma’dan bu yana biriktirdiği müktesebatın buraya yansımaması demek.

Recep Tayyip Erdoğan iktidarı, aslî kurucu iktidar gibi davranıyor. Dayanağı hükümetine yapılan darbe ve karşı darbe. Her iki şıkta da olağanüstü bir hâl.

Türkiye’nin sahte demokrasisinin bir “hayır” ile hayat bulacağı umudunun “neden ve nasıl bu raddeye geldik” sorusunu fena halde atladığını düşünüyorum.

Çünkü otokrasiler özellikle toplum ve insan bilimleriyle ters düşerler. O yüzden o bilimleri kontrol altında tutmaları gerekir. Ve yine o yüzden otokratik rejimlerde bağımsız bir toplum bilimi yapmak mümkün değildir.

Balkanlar, Kıbrıs, Ortadoğu, İran, Kafkaslar, Orta Asya ve İslam konusunda Rusya ile istisnasız hiçbir konuda ortaklıktan söz etmek mümkün değildir. Cengiz AKTAR

Bilgiden ziyade kanaatin yayıldığı bu dünyada 140 vuruşu bilgi bellemiş insanlığın gerçekle gerçekdışını ayırt edebilmesi pek mümkün değil. Dünyamız o yüzden ‘eksi ve eksik gerçek’ dünyası.