Türkiye Doğu Akdeniz’de çok sıkıntılı bir sürecin tam da göbeğinde.
Kıbrıs’ın etrafında mevcut enerji kaynakları üzerinde Kıbrıs, Mısır, İsrail, Yunanistan beraber hareket ediyorlar ve Avrupa Birliği ile ABD de bu ortaklığı destekliyor.
Suriye’yi saymıyorum bile.
Türkiye yine çok değerli (!) bir yalnızlığın içinde.
Rusya’nın bu coğrafyada nasıl tavır alacağı kesin değil ama Rusya-Kıbrıs ilişkileri bile bize bir sinyal veriyor.
Türkiye’nin Libya’ya asker göndererek Ulusal Mutabakat Hükümetini desteklemesi manzarayı muhtemelen daha da karmaşık hale getirecek.
Ben bugünkü yazımda bu durumu detaylı bir biçimde analiz edecek değilim, meselenin uzmanı da değilim üstelik.
Ancak, bugün vurgulamak istediğim mesele yakın geçmişte yaptığımız bazı milli ve yerli tercihlerin bugün başımıza nasıl belalar açtığını göstermeye çalışmak.
Bizler, son derece net bir tavır alarak Türkiye’nin kayıtsız şartsız AB tam üyeliğini ve bu süreçte de Kıbrıs’ta birleşmeyi ve bir anlaşmayı savunduk.
Türkiye’de egemen "yerli ve milli" güçler bir biçimde bu süreci engellediler, doğu Akdeniz’de bugün bu engellemenin sonuçlarını yaşıyoruz.
Sarkozy-Merkel ikilisinin de bu süreçte azımsanması mümkün olmayan hataları oldu ama unutmayalım, Türkiye’nin AB üyeliği özünde Türkiye’nin meselesi idi ve "Kopenhag kriterleri yerine Ankara kriterlerinin" gündeme gelmesi ile Türkiye AB’deki Türkiye’nin üyeliğine karşı kesimlerin eline çok büyük bir koz sundu.
Benim kanaatim bu sürecin bilinçli gerçekleştirildiği; olumsuzda başarılı bir işbirliği gerçeklemedi değil doğrusu.
Bir zihin jimnastiği yapalım.
Türkiye bugün AB üyesi bir ülke ve Kıbrıs meselesi de Birleşmiş Milletler standartlarında (mesela Annan Planı) çözülmüş olsa idi Doğu Akdeniz enerji meselesinde durum ne olurdu?
Suriye meselesinde bugün nerede idik?
Kürt meselesinde çok büyük bir mesafe almış ve güvenlik konusunda sınır ötesi operasyonlara gitmemiş olmaz mı idik?
15 Temmuz karışık hikâyesi yaşanır mı idi?
2019 büyüme oranının yüzde yarım olması ihtimali bile Hükümeti ve Saray’ı bu kadar sevindirir mi idi?
Ege adaları konusunda tartışma noktalanmış olmaz mı idi?
Kişi başına gelir 2007 seviyesinde sabitlenir mi idi? (yaklaşık 8600 dolar)
2020 senesinde bebekler hala zehirli boyalı oyuncaklarla oynarlar mı idi? (Bu konuyu ayrı yazacağım)
Yediğimiz taze meyve ve sebzelerde daha az tarımsal ilaç artığı bulunmaz mı idi?
Türkiye’de laiklik meselesi hala tartışmalı bir konu olarak kalabilir mi idi?
İstanbul’a elli milyon turist gelemez mi idi?
Ülkenin gençleri, üstelik daha iyi eğitimli olanları kendilerine yurt dışında yaşam olanakları ararlar mı idi?
Sarkozy-Merkel hata yaptılar diyorum çünkü Türkiye AB tam üyesi olsa idi Arap gençliği El Kaide türevi organizasyonlara mı, Türkiye siyasal projesine mi daha yakın/yatkın dururlar idi?
Bu "mı idi?" ile biten soruları daha çok uzatabiliriz ama artık faydası çok sınırlı.
Faydası yok asla demiyorum çünkü inanıyorum ki, bir gün Türkiye bugün içine düştüğü kâbustan çıkacak ve AB sürecini yeniden işletecek ve çok kısa vadede de tam üyelik şansını yakalayacak.
Önemli olan toplumun zenginliğini, özgürlüğünü, güvenliğini gözeten kadrolar yönetime gelebilsinler.
Lütfen kimse bugün AB tam üyelik adaylığı ya da Kıbrıs’ta çözüm konuları neden gündeme geliyor diye sormasın çünkü tüm önemli sorunların çözümü buralardan geçiyor.
Şunu bilelim ve unutmayalım, mesela AB ve Kıbrıs konusunda çözümsüzlük seçeneğinin maliyetleri belirli tavizlerin maliyetinin çok üzerindedir; örnek mi istiyorsunuz, işte doğu Akdeniz krizi ve Libya.
ÖNEMSEDİĞİM BİR NOT
Basından öğreniyorum, Çorlu tren kazasında dokuz yaşındaki oğlunu (Oğuz Arda Sel) kaybeden Sayın Mısra Öz Sel attığı tweetler nedeniyle savcılığa çağrılmış; bu nasıl bir mantık, nasıl bir vicdandır, şunu unutmayın oğlunu kaybeden bir anne kadar dünyada kimse güçlü değildir çünkü artık kaybedecek bir şeyi kalmamıştır, kimse onu korkutamaz.
AKP’yi siyaseten Mısra Öz Sel’in, Gülsüm Elvan’ın (Berkin Elvan’ın annesi), Emel Korkmaz’ın (Ali İsmail Korkmaz’ın annesi) ve diğerlerinin hiddeti, tepkileri bitirecek ve bitiriyor.
