Cezmi Ersöz

'Kim bilir, belki de Ece Ayhan’ın başından aşağı şarap döken o kız, benim kızımdır… Bunu bana yapmayı çok istediği hâlde yapamadığı için ona yapmıştır…'

Ben yaşadığım her yerde bir tek onun yüzünü görüyorum. O ise kimseye benzemeyen bir yüzün peşinde koşarken akşamları evine yüzlerden sarhoş olarak dönüyor…

Bu sevginin beni götürdüğü yere kadar gitmeliyim...

Uğradığın haksızlıklar, seni sen yapan acılar, şimdi içindeki kötülüğün ayakları altında…

Birazdan sen geleceksin ve dilsiz kalacak dünya… Herkes bildiği bütün dilleri unutacak…

Sonra ben o ayakkabıları hep giydim sevgili… Ve o günden sonra giydiğim bütün ayakkabıların içinde o kurumuş kan lekelerini hep hissettim.

Aklımızla giremediğimiz içimizde, kilitli kapılarımızın önünde oturur, zamanın geçmesini beklerdik.

Sokaklarımız bize geri dönecek, başkaları bizi aşağı çekecek gücü bulamayacak, aramızda herkesten önce ölecek insanların gözlerindeki bulutun sırlarını öğrenecektik…

Hiç kimseye muhtaç olmadık ama hep yokluğun eşiğinde geçti ömrümüz.

Oysa birçoğumuz yaşamı kabul edildiği, önemsendiği, ciddiye alındığı yerde yaşamak istiyor. Ve bu yanılgısını seyrederek ömrünü tüketiyor…