Cezmi Ersöz

Şimdi hangi penceremden, hangi sokağa baksam senin yakıldığını görüyordum…

Oysa ne çok emindim ruhumu bir sis gibi saran mutsuzluklarımdan…

Biliyor musun, karşı çıktığın hayat gibisin…

Dünya neden böyle bir yer? Geceleri sadece sigaramızla konuşacaksak, herkesten ve her şeyden şüphe ederek sürekli saklanarak yaşayacaksak neden buradayız?

Aramızda en çok kullandığımız kelime ayrılıktı… Ama ne zamandır ayrılık kelimesi bile bizim için anlamını çoktan kaybetmişti… Çünkü sözcüklerin anlamlarından daha çok sevmiştik birbirimizi.

Dalgaları aşmaya çabalarken kimsesiz gecelerinde, seviştikten sonra yaşadığın o tarifsiz, o derin hüznü düşündüm…

O koşullarda elinden en çok bu geliyordu onun… Öyküsünü bana emanet etmişti… Ve o öykünün içinde bütün insanlığın kurtuluşu gizliydi…

Sen de biliyorsun böyle giderse artık güzelliğimiz doğadan gelmeyecek; son ağaçlar kavrulurken…

İnsan sevince bütün hayatlara aşina oluyor, engelleri yıkıyor. Bütün o eşsiz, o unutulmaz anlara konuk oluyor…

Anlamlar, duygular, yüzlerdeki öyküler, kanımızı coşturan anılarla beslenmiştik biz…