Cezmi Ersöz

Yıllar sonra, çok sonra, sen içindeki kötülüğü dindirmeye uğraşırken, etrafının kötülükle tamamen çevrildiğini anlayacaktın…

Sevmekten korkanlar sonsuza dek Araf’ta asılı kalırmış. Orada asılı kalanları çoktan anladım. Çoktan anladım, benim bir günüm Araf’ta ki o sonsuzluğa eşdeğermiş…

Uzağa, istediğim uzaklara gitme şansım, ancak yanın­da olursam mümkündü.

Bazen aşk gider. Ve adresi değişir evinin. Sesinin tonu değişir. Yüzünün rengi...

Tatil yeri tıpkı terk ettiğin şehir gibidir. Kurtulmak ve umut etmek için uzandığın ellerin, hep bir başka imkânsız­lığa, bir başka umutsuzluğa çarpar.

Yolunu kaybedenler yollarını onca insan arasında gelip bize sorarlardı. Hastalar, yoksullar, acı çekenler, ayrılanlar bizden çare umarlardı…

Sonra bu faşist ülkeye, tutucu valilere, bu hoşgörüsüz insanlara dayanamadı Afife Jale… Artık morfin de yetmiyordu başağrılarını kesmeye…

İşte o andan itibaren kan simsiyah akmaya başlar. Buna Süveydâ, denir…

Ne zaman yaşamaya karar versem, dünyanın en umutsuz insanında durabiliyorum ancak…

Karalar korkuturdu beni. Evler ruhumu daraltır, kırgın ve gücenik anneler hayallerimi sınırlar, ışıksız odalar içimdeki şiiri öldürürdü…