Ertuğrul Günay

27 Mayıs’tan sonraki üç yılda, üç yeni darbe girişimi, Hükümetin ve Silahlı Kuvvetler komuta kademesinin dirayetli tutumuyla, hemen kimsenin burnu kanamadan önlenmişti.

DP-AP çizgisi, -CHP gibi- tarihsel bir ana akımdır. Bu anlayışın güçlü bir çatıyla temsil edilmesi otokrasinin gerilemesini, demokrasinin ilerlemesini hızlandıracaktır.

27 Mayıs, Türkiye demokrasisinin çocukluk çağında erginleşmesini, kendi sorunlarını kendi içinde çözmesini engelleyen talihsiz bir müdahale oldu.

Şimdi iktidar yanlılarının derinden işlediği son bir sığınak, 'Peki, kim gelecek?' sorusu. Muhalefetin bu soruya güvenilir yanıtlar üretmesi gidişi kolaylaştıracaktır.

Cumhurbaşkanı, ancak ‘yürütme ile ilgili konularda kararname çıkarabilir. Meclis’ten geçerek yasa hükmü kazanmış bir uluslararası sözleşmeyi, kararname ile veya başka yolla ‘fesih’ edemez!

Cumhurbaşkanı'nın parti başkanı olması geleneği 1950’de, DP ile terk edilmişti. Şimdi Sn. Erdoğan 1950 öncesine giderek, tek parti döneminin ‘CHP zihniyetini’ kendisine örnek almış görünüyor

Bugünkü Meclis’te kimsenin anayasa değiştirebilecek yeterli oyu yok; muhalefet mevcut sistemi güçlendirecek, gündemi değiştirecek tartışmalardan uzak kalmalı, kendi gündemini konuşmalıdır.

Anayasa, cumhurbaşkanının parti üyesi olmasına imkan veriyor. Ancak, bu imkan sınırsız ve kuralsız değil. Ettiği yemin parti başkanı olmasına ve taraflı davranmasına yasak getiriyor.

Anayasa bir parti programı değil, her partiyi bağlayan bir mutabakat metnidir. Böyle bir metnin hazırlık çalışmasının birlikte yapılmasından daha doğru ve anlamlı ne olabilir?

Oysa bir devletin itibarı yöneticilerinin nasıl yaşadığıyla değil, halkın nasıl yaşadığıyla ölçülüyor. İtibarın ölçütü yöneticilerin saltanatı değil, halkın hayatıdır, refah düzeyidir.