Cumhurbaşkanı, ancak ‘yürütme ile ilgili konularda kararname çıkarabilir. Meclis’ten geçerek yasa hükmü kazanmış bir uluslararası sözleşmeyi, kararname ile veya başka yolla ‘fesih’ edemez!
Cumhurbaşkanı'nın parti başkanı olması geleneği 1950’de, DP ile terk edilmişti. Şimdi Sn. Erdoğan 1950 öncesine giderek, tek parti döneminin ‘CHP zihniyetini’ kendisine örnek almış görünüyor
Bugünkü Meclis’te kimsenin anayasa değiştirebilecek yeterli oyu yok; muhalefet mevcut sistemi güçlendirecek, gündemi değiştirecek tartışmalardan uzak kalmalı, kendi gündemini konuşmalıdır.
Anayasa, cumhurbaşkanının parti üyesi olmasına imkan veriyor. Ancak, bu imkan sınırsız ve kuralsız değil. Ettiği yemin parti başkanı olmasına ve taraflı davranmasına yasak getiriyor.
Anayasa bir parti programı değil, her partiyi bağlayan bir mutabakat metnidir. Böyle bir metnin hazırlık çalışmasının birlikte yapılmasından daha doğru ve anlamlı ne olabilir?
Oysa bir devletin itibarı yöneticilerinin nasıl yaşadığıyla değil, halkın nasıl yaşadığıyla ölçülüyor. İtibarın ölçütü yöneticilerin saltanatı değil, halkın hayatıdır, refah düzeyidir.
İktidarın 2023 söyleminin aslı yok. Seçimin 2023’e kalması olanaksız. Ama iktidarın niyeti ‘erken’ değil, işine geldiğinde ‘baskın’ seçim.
Ancak halk açısından vazgeçilmez bir değer haline dönüşmesi için bu devrimin demokrasi ile anlamlandırılması gerekiyor.
Osman Kavala, Ahmet Altan, Selahattin Demirtaş ve niceleri unutulmak yerine içeride daha da ünlenip büyüyor. Ya onları kişisel kıskançlık yahut sınıfsal öç alma duygusuyla içeride tutanlar…
İktidarın seçimi 2023’e bırakmaya niyeti de imkânı da yok. Muhalefet, ‘erken seçim’ söyleminin cazibesine kapılırsa, Cumhurbaşkanının üçüncü kez adaylığının yolunu açmış olur.
