Anayasa, cumhurbaşkanının parti üyesi olmasına imkan veriyor. Ancak, bu imkan sınırsız ve kuralsız değil. Ettiği yemin parti başkanı olmasına ve taraflı davranmasına yasak getiriyor.
Anayasa bir parti programı değil, her partiyi bağlayan bir mutabakat metnidir. Böyle bir metnin hazırlık çalışmasının birlikte yapılmasından daha doğru ve anlamlı ne olabilir?
Oysa bir devletin itibarı yöneticilerinin nasıl yaşadığıyla değil, halkın nasıl yaşadığıyla ölçülüyor. İtibarın ölçütü yöneticilerin saltanatı değil, halkın hayatıdır, refah düzeyidir.
İktidarın 2023 söyleminin aslı yok. Seçimin 2023’e kalması olanaksız. Ama iktidarın niyeti ‘erken’ değil, işine geldiğinde ‘baskın’ seçim.
Ancak halk açısından vazgeçilmez bir değer haline dönüşmesi için bu devrimin demokrasi ile anlamlandırılması gerekiyor.
Osman Kavala, Ahmet Altan, Selahattin Demirtaş ve niceleri unutulmak yerine içeride daha da ünlenip büyüyor. Ya onları kişisel kıskançlık yahut sınıfsal öç alma duygusuyla içeride tutanlar…
İktidarın seçimi 2023’e bırakmaya niyeti de imkânı da yok. Muhalefet, ‘erken seçim’ söyleminin cazibesine kapılırsa, Cumhurbaşkanının üçüncü kez adaylığının yolunu açmış olur.
Kuşkusuz bu yakışıksız ve kaba tutumun muhatabı bütünüyle Türkiye değil; bu söylemlerin ve nezaket kurallarını hiçe sayan yaklaşımın muhatabı aslında siyasi yönetim.
Bugünün gençleri, çoğunlukla 12 Eylül’ü, ülke düzeyinde can güvenliğinin kalmadığı kötü gidişe askerlerin son verdiği gün olarak olarak biliyor. Gerçek bu kadar basit miydi?
Hiçbir belediye başkanının şu ya da bu partiden olması ülke için beka sorunu olamaz. Ama devletin en üst makamının, milletin bir yarısına 'zillet' demesi milli birliği bozar...
