Maçı izlemeye oturmadan önce bir film şeridi gibi geçti grubun hikayesi gözümün önünden…
10 maçlık seride Türkiye olarak tut Hollanda ve Norveç’i yenerek gruba başla…
Ardından öyle bir noktaya gel ki, teknik direktör bile değiştirmek zorunda kal…
Ve ‘Artık olmaz’ derken yeniden kendini gösteren umut…
Sonuçta Dünya Kupası için finalin Karadağ’a denk gelmesi…
Oysa ilk 2 maçtaki galibiyetler sonrası ‘Türkiye son 2 maçında işi garantiler, formalite oynar’ diyenlerdendim!
Böyle bir avantajın yitirilmesinde suçlu Şenol Güneş miydi, yoksa futbolcular mı, bilemem…
Ama klasik sahne tekrar oynandı. Federasyon kendine pay çıkarmadı. İnatlarına kurban giden Şenol Güneş suçlu oldu. Futbolcular sessiz bekleyişe geçti…
‘Yıllardır Türkiye’de teknik direktör yetişmiyor’ zihniyetinin sonucu Stefan Kuntz göreve geldi. Futbolcular kıpırdadı…
Ve umut yeniden belirledi…
Böylece gelindi Karadağ finaline…
Stefan Kuntz’un da Burak konusundaki ısrarı dikkat çekici. Bunun dışında gençlere yönelişi, hele de böyle bir finalde, takdir edilmeli…
Örneğin… Böyle bir maçta değişiklikte 20 yaşındaki Orkun’a güvenmesi…
Sahada stres fazlasıyla hissediliyordu. Kaptan Burak’ın kaybı sonrası gelen gol endişe yarattı doğal olarak. Ama yılmamak meyvesini verdi, skor 2-1’e döndü.
Bir de o arada Hollanda’nın gol haberi gelince rahat bir nefes alındı.
Dünya Kupası şansı artık mart ayındaki elemelere kaldı…
Bu süreçte Stefan Kuntz elbette kendine göre revizyona gidecektir…
‘Bu takımın golcüsü Burak Yılmaz’dır’ demişti. Böyle bir finalde bile ortada gözükmeyen Burak’a herhalde bir alternatif bulur. Bir kaç değişiklik daha yapacaktır. Ama gençlere yönelmesi umut verici.
Daha önemlisi oyun anlayışında nasıl bir değişime gideceği…
Ancak göreve geldikten sonraki sonuçlarla… Katı bir futbol ikliminde olduğunu düşünürsek.. Mart ayına kadar iyi bir süre kazandı…
Gerisi kendisine kalmış durumda…
Ancak şu bir gerçek ki 26 Kasım’da çıkacak rakip çok da kolay olmayacak.
Olası rakipler Portekiz, İskoçya, İtalya, Rusya, İsveç ve Galler…
Ama futbol bu… Herşey var içinde…
