ABD’yi samimi bulmayanlar, tam tersine Libya’da ve Kuzey Afrika’da Türkiye’nin genişlemesini özellikle teşvik ettiğine inananlar var.
Bu aralar Türkiye’yi hedef alan tutum, sadece söylem düzeyinde değil artık. Uluslararası boyut taşıyan raporlar ve Türkiye’ye yaptırım uygulanmasını talep eden organizasyonlar söz konusu.
Asıl soru şu: 30 yıldır çözüm bekleyen Karabağ, neden şimdi cephe savaşlarının adresi oluverdi ve bu savaşın fitilinin yakılmasında Türkiye’nin rolü var mı?
İdlib bataklığında yaşanagelen en derin hezimetten sora tekrar bir İdlib savaşının ihtimali dahi Türkiye açısından büyük felaket demektir.
Serraj’ın tasfiye edilmesi de durumu kurtaracak gibi görünmüyor. Çünkü artık IŞİD’in bölgeye taşınmasıyla alakalı olarak yine Türkiye tartışılıyor.
Peki ne oldu da süreç Türkiye-Yunanistan gerilimine evrildi? Olan şu; AKP açısından Libya’da işler iyi gitmiyor.
Türkiye, Trablus limanını Mersin limanına bağlayarak, özellikle Lübnan’ın kuzey bölgesinde nüfuzunu genişletmeyi ve bunun üzerinden Suriye'deki etkisini güçlendirmeyi hedefliyor.
Sirte ve Cufra artık Mısır’ın da kırmızı çizgileri haline geldiler ve Türkiye herhangi bir hamleye yeltenirse, karşısında Mısır ordusunu bulacak.
Sokaklarda, tankların başında, harita üzerinden taktik ve strateji dersi verilen toplantılarda ve çatışmanın olduğu her yerde, adeta bir “komutan” edasıyla boy gösteren Bernard Levy vardı.
Ne diyelim! İhtişam hayalleri kurmanın sınırı yok, ancak gerçekler sahadadır.
