O zaman ben yazayım sana bir mektup al yanaklı, güleç yüzlü Aydın Abi...

Ocak 2007, Baron Hrant katledilmiş, sen Ümit ağabey ve diğer birçok dostlar Agos'talar. Gitmiyorsunuz.

Leda'nın başına oturmuş ne yapalım diye konuşuyor, Sebat Apartımanı'nın dar gıcırdayan tahtalı eski koridorunda turluyoruz.

Tam hangi tarih bilmiyorum zira o üç ay zihnimde kayıp...

Zombi gibi yaşamışız.

Koridordan alıp beni Karin'i, "haydi gidiyoruz" diyorsun.

Nereye diye sormuyorum.

Aşağıda bir araba gelmiş. 32. gün'e Mehmet Ali Birand'a gidiyormuşuz.

Araçta başkaları da var ama ben sadece Karin'i hatırlıyorum (Karakaşlı) 

İkimizin de gözler şişmiş. Sinir geçiyor suratımızdan.

Sen de biniyorsun bizimle.

O 7 kişilik kamyonetlerden biri. 

Hani orta sıraya ek yaparlar ya tahtadan 8.  otursun diye.

Diyorum "geç otur orta sıraya".

Yok. Beni oturtuyorsun. Arkamda Karin. Sen de o yol boyunca oynayan sahte 8. kişi sandalyesindesin.

Şöför bir gaz bir hız gidiyor. Sürekli sallanıyorsun.

Bir yandan da , "Gençler olmalı, çıkıp gazetenin devam edeceğini söylemelisiniz." diye mırılanıyorsun.

Hiç ciddi tv'ye çıkmadım ben o güne kadar.

"İstemem abi" diyorum.

"Olmaz" diyor. "Orada sizi görüp güç alacaklar"

Kendimizi stüdyoda buluyoruz.

Yayın boyunca susuyorum. 

Konuştuysam bile hatırlamıyorum.

Bir de Karin sonda konuşurken Mehmet Ali Birand "Süremiz bitti" deyip kesiyor. Jenerik geçerken Karin daha konuşuyordu.

Gıcık oluyorum. Çıkışta Aydın abiye...

"Kesitler işte" diyorum.

Oysa yeni başlıyordu her şey.

"Oldu" diyor...

Gaz veriyor.

O sayede yürüyebiliyoruz Agos'ta birkaç ay daha. Her seferinde arkamızda, telefonun diğer ucunda.

Kimseyi tanımam etmem gazetecilik camiasından.

Agos'un muhabiri, editörü işte...

Herkesle tanıştırıp eğitti beni Aydın abi.

Tırmığını geçirdi üstümüze. Bırakmadı ki düşelim.

Onun gibiler sayesinde düşmedik.

Düşmedim...

Almanya'da değişim programlarına gönderdi. T24'e yazmam için iteledi.

Bilmiyorum her yazımı okudu mu, ya da her tv programımı seyretti mi ama tırmığını hep hissettirdi üstümüzde.

Hatta geçen yıllarda Tırmık da geçirdi.

"Kendine gel genç arkadaşım" gibisinden frenledi bazen beni. 

Bu neslin sosyal medya hastalığı "boş konuşmalarımızı" engelledi.

Linda'nın dediği gibi. 

2016'da son oturduğumuzda herkes yalandı etrafımızda. 

Bir sendin gerçek.

Kırmızı al yanaklarınla, o yaramaz tırmık gülüşünle, "Bu kadın seni çekiyorsa tamamdır. İyi yakalamışsın..." demiştin.

Biliyorum sen Tırmığını geçirdin mi çıkarmazsın. 

Şimdi artık yukarıdan tırmıklıcan bizi.

Biz de her sene sana mektup yazacağız, Aydın abi...