Bu işleri yapan ve azimle sürdüren kişiye normal bir ülkede toplumun kültürüne, barışına, halkların kardeşliğine hizmet ödülü verilir olsa olsa.
İttihatçılar gibi, bir yandan İslam coğrafyasına hükmetme hayali, bir yandan da parçalanma korkusu sarmış durumda. Korku ve hayal, koca ülkenin siyaset ve diplomasisini kuşatmış durumda.
Barış masasının devrilmesinin sonucunu savaşarak, can kaybederek, demokrasi ve 300 yıllık Batılılaşma politikasından uzaklaşarak ödüyoruz. Daha da ağır ödemeye devam edeceğiz…
Kadının kafası yerine erkeğin gözünü bağlamayı akıl etmeyen bir ahlak ve inanç sisteminin bu dünyayı yaşanır kılabileceğine hiç ihtimal vermiyorum.
Seveni kadar sevmeyeni de vardı Okay abinin, ama herkesin üzerinde anlaştığı bir konu vardı, iyi gazeteciydi Okay Gönensin…
Türkiye’nin tek umudu, geniş kitlelerin demokrasi ve adalet talebinde birleşmesi ve Avrupa Birliği yoluna geri dönmesidir. Tersi, felakettir.
Bugün dünün hesabını sorma günü değil. Yarını kurtarma günü. Bunu yapmanın yolu, adalet kavramındaki, demokrasiye, hukukun üstünlüğüne ama’sız, noktasız, virgülsüz, sahip çıkmak.
Demokrasi ve hukuk talebi, her türlü endişeyi aşacak güçte olmazsa, ağır bedeller ödenmeye devam edilecektir.
Türk medyası yapı itibariyle medya patronları, kendi işlerini gördürmek amacıyla, gazete ve televizyonları sayesinde hükümete yardaklanır.
1900’lerin teknolojisini vizyon diye pazarlayan bir zihniyetin dış politikada gerçekleri görüp başarılı olabilmesi elbette mümkün değildi.
