İroni sadece alaycı ve söylemek istediğinin zıddını söyleyerek kendini gizleyen bir ifade yöntemi midir? Ya da ironi genel olarak mizahla özdeş midir? Her tür mizah ironi midir?

Hangi aklı evvel İranlı işsiz genç, ramazanda Kayseri’de balkonda içki içerken İngiliz bayrağı desenli havlusunu balkondan silkeleyip aşağı kuruyemiş atar?

Yine hedef gösterilen aydınlar, dün idam, bugün intihar eden gençler. Değişemeyen gündem, hep aynı nefret söylemi: Ölüm kültü, ölüm kültürüyle yoğrulmuş bu topraklar. Aynaya bakan yok.

Pandemi sonrasında ‘bir şeylerin’ değişmesi kaçınılmaz. Bu değişimin daha beter bir barbarlığa yönelmesini istemiyorsak, biz de belki bir şeyleri değiştirmeliyiz…

Kişisel tarihimde istesem bile unutamayacağım o iki olay olmasaydı, sırf şu 24 Nisan’da dostlarımla yine ters düşmemek uğruna tüm bildiklerimi bir kenara bırakmaya razıydım…

Kan bağının 'yegâne' meşru zemin olduğu bir toplumda yaşamak ister miydiniz? Hiç mi dertlenmemeliyiz, #AYRIevdekalmak zorunda kalan aykırı aşklara? Ya #Evdeşiddet görenler ne olacak?

Korona salgınının ardından bu sefer de bir ‘Kara Korona’ salgınının, yani küresel çapta bir ‘high teck’ faşizmin gelmesi ihtimali yok desek yalan olur. Ama bu kaçınılmaz mı gerçekten?

Pandemi uygarlığı askıya aldı. Tamamen kontrolden çıkması, uygarlığın sonunu bile getirebilir. Orman kanununun geçerli olacağı bir kaosa belki de sadece sayılı haftalar ya da aylar kaldı…

‘Ve senin evin dünyadaki en güvenli yerdir’ demiş Leylan’ın yazarı. Evîn, Kürtçede “aşk” demekmiş. Bu dönemde yazar Selahattin Demirtaş’ın da hapiste değil, evde kalması gerekmez mi?

‘Paylaşarak yaşamak istiyorsan yalnızlığını, olabildiğince içeri çekil’ ama unutma ki ‘en ağır yalnız kalışlar, güruhun ortasında doğar, büyür, sonra da kişiyi ezer…’

Bizim derdimiz egemenlik kurmak ya da ayrıcalık elde etmek değil, iktidar hiç değil: Zaman zaman öldürüyorsak da sebebi ideolojik değil, sadece biyolojik.

Savaş zamanında iktidarların yalanlarından ve bombaların gümbürtüsünden yorgun düşen edebiyatçı, masallara sığınmayı seçebilir: Masallar halkların bilgeliğinin yansıması değil midir?

‘Kardeşim, orada, bir dizi üzerine çömelmiş, başı öne düşmüş, ağzı açık duruyordu. Ses vermeyince ‘İlhan İlhan’ dedim. Gitmişti kardeşim, oracıkta ölmüştü.’ (Muzaffer İlhan Erdost, 1980)

Gezi direnişi neydi? Herkes bunu tartışıyor. Bana sorsanız, bir kültür devrimiydi derim: Toplumun geleceğini şekillendirmeye şimdiden başlayan kültürel bir paradigma değişimi…

‘Kadın çizer de neymiş öyle? Elimizle çiziyoruz, cinsel organımızla değil!’ diyen Claire Bretécher, Fransa’da çizgi roman dünyasına feminist bakış açısını taşıyan ilk kadın çizerdi.

Edebiyatçı, eleştirmen, filozof, dilbilimci George Steiner, 90 yıllık ömründe her halde bir insanın okuyabileceği en yüksek sayıda kitabı okumuş olan nadir bilgi küpü insanlardan biriydi…

Dünyanın derdi çok. Nüfus artışı ve kaynakların tükenmesi bunların en önemlilerinden. Bizim de hiç derdimiz yok denemez, ama çok şükür devletimiz güçlü…

Diline sahip çıkmak özünde iyi bir şeydir. Ancak dil sevgisi etimolojiye indirgenebilir mi? Kendi diline sahip çıkmanın yolu başka dillerden gelen ‘yabancı”’ sözcükleri atmak mıdır?

Çoğu zaman adı dahi anılmayan çevirmen, bir çevirikopi makinesi midir? ‘Ver metnin aslını bir taraftan, çıksın çevirisi öbür uçtan?’

Çifte kumrular gibi leb denmeden birbirini anlayabilmek, birbirlerinin cümlelerini tamamlamak, hatta sözcüklere bile gerek duymadan anlaşabilmek ne hoştur. Tersi ise tam bir kâbustur!