Büyükçekmece örneğinde geçici gibi görünen uygulamayı bekçilere devredip, baskı kurma politikasını sürekli kılacaklar.

Bizler yitirdiklerimiz, yitireceklerimiz, hüznümüz ve kaygılarımızla sarmaladığımız umutlarımızı gelecek bayramlara havale ediyoruz.

Kadınlar, Saray eşrafı çocuklarını özel okullarda, en iyi üniversitelerde okuturken, ‘tebaa’nın çocuklarını çakalların önüne atmasına sessiz kalmayacak elbet.

Muhalefet ülkenin gelip dayandığı “de facto diktatörlüğün” kurumsallaşma faaliyetlerini ‘olası’ seçimlere kadar öylece bekleyecek mi?

Ülkede suç işleme özgürlüğü de adalete ulaşma ayrıcalığı da güç odaklarına yakınlıkla orantılı.

Bu koşullara sahip olan bazı isimler akla geliyor ama bunların arasında CHP’nin olamayacağı açık.

Muhalefet geç kaldığı her adımda Charles Baudelaire’nin sözleriyle ‘hem cellat hem kurban’ oluyor. En büyük bedeli de halklar ödüyor.

Bu yılki talepler de diğer yıllardan pek farklı değil. Taleplerin yerine gelmesi için seçilen mücadele yöntemleri de.

Sosyal hizmet uzmanları usulen görev yaparken, sığınmaevleri tamamen güvenlikçi zihniyete terk edilmiş.

Bakalım işadamının tarif ettiği mekanizma bu kez kimi tasfiye ederek kendini aklayacak?

Yasayla birlikte kalıcı bir infaz rejiminin getirilmesi tartışılamadı bile.

Bir salgınla mücadelede ‘öngörmek’ ve o öngörüye uygun önlemler almak içişleri bakanın işi değil, olamaz da.

Bu denli önemli bilgilerin hekimlerle ve sağlık profesyonelleri ile paylaşılmadığını da öğreniyoruz.

İktidarın, ölüm orucu eylemi karşısında zerre kılını kıpırdatmayacağını bilmenin getirdiği inançsızlık, içselleştirememe hali de suskunlukta etken elbet.

Sağlık Bakanı’nın zor durumda olduğu çok belli. Galiba Bilim Kurulu da.

Yeni infaz tasarısına göre koronaya denk gelmezsek katillere, çetelere, cinsel saldırganlara, kadın katillerine denk gelebiliriz.

Korona geçecek elbet ama ‘mülkü’ koltukları gibi görenlerin kurumsallaştırdığı adaletsizlik ve ayrıcalıklıların suç işleme özgürlüğü geçecek gibi görünmüyor.

Siyasi tutukluları korona infazına terk ederken, uyuşturucu tacirleri, çeteler, cinsel saldırganların serbest bırakılmasını kimseye açıklayamazlar.

Risk grubundakilerin sosyal güvenlik kurumlarına en büyük yükü getiren kesimler olduğu düşünülürse.

Ama siyasi irade epeydir başaramadığı kamuoyu algısını yönetme becerisini bir kere daha gösterdi.