COVID-19, ders almak isteyenler için çok şey öğretti, önemli gerçekleri faş etti. Sosyal bilimciler şimdi geleceği öngörmeye çalışıyor.

COVID-19 herkesten daha enternasyonalist olduğu için artık yerli ve milli çözümler, yaklaşımlar geçersiz. Dinler, siyasi çıkarlar, cehalet virüsün müttefikleri oldu.

Durum artık ciddi değil, vahim. Batı medyası “Felaket” sözcüğünü sık kullanmaya başladı. Yönetimlerin salgınla neden başa çıkamadığı da anlaşılıyor.

Küresel boyuttaki salgına karşı küresel bir çözüm henüz yok. Hayat/Ekonomi ikilemi hala gündemde. Yabancı basın ne diyor? Ankara ne yapıyor?

Aslında toplumun belki genel eğilimini ama daha çok farklı seslerini yansıtmak amacıyla yapılan Vox Pop’lar bizde giderek sorun yaratıyor. İlkeler, kurallar.

Adam, cehaape’ye çatmadığı için Korona krizini iyi yönetiyor, deniyor. Batı’nın virüsle mücadelesiyle Saray’ınki karşılaştırılınca anlıyoruz ki, kriz felakete dönüşüyor.

Doğru zamanda doğru mekânda doğru politika ve kadrolarla öngörü, planlama, önlem almak ancak akılcı yaklaşımla mümkün. Bilimin yerine iman geçerse iflas ve ölüm!

Coronavirus nihayet resmi onay aldıktan sonra Türkiye’ye girmiş bulunuyor. Kamu sağlığı, istibdat rejimlerinin pek umurunda değil.

İdlib'de uğradığı askeri bozgunun ardından Erdoğan Moskova'da diplomatik bozguna uğradı. İki gün önce asarım keserim diye gürleyen komutan dönüşte 'Elhamdülillah ateş-kes sağladık' dedi.

Birisi dünyanın 9. en zengin adamının medyası, ‘Maaşını ben veriyorum, bağımsız olamazsın’ diyor. Öteki alemin kralı. Köşe yazarı ‘Ben aslında bizim patronu işe alacaktım’ diyor.

Yabancı bir ülkenin toprağında uluslararası hukuk ve meşruiyeti ihlal ederek silahlı güç bulundurmak sürdürülebilir bir politika değil. Tek çare acilen ve koşulsuz olarak ricat.

Cahilin trajedisi cahil olduğunu da bilmemesi. Komik için de aynı durum geçerli. Gülünç durumdasın ama kendini gayet ciddi sanıyorsun. İstibdat çare değil ki….

21 Şubat 1944 tarihinde çeşitli ülkelerden 23 Direnişçi kurşuna dizildi. Bulundukları ülkede yabancıydılar. Nazi işgaline karşı savaşıyorlardı. Onlar bugün enternasyonalizmin anıtı.

Bizi çıldırtmaya mı çalışıyorlar?

Kendi çıkarlarını kamu çıkarının üstüne koyunca bir rejim, duyarsızlığı, beceriksizliği ve nihayet cinayetleri bilinmesin diye basın özgürlüğünü de tedavülden kaldırınca, ölüyor insanlar.

Bu kadar kötülük ve felaket, insanlığın kaderidir desek, doğru değil. Toplumda kader değildir tayin edici faktör. Kral deli, çevresi aptal olsa bile yine de salakların bir şansı var hala…

CHP’nin CNN Türk’ü boykot kararı olumlu. Geç olsa da. Eski hatalar giderilmemiş olsa da. Ancak sadece karşı çıkmak yetersiz, yapıcı-yaratıcı önerileri de somutlaştırmak, uygulamak lazım.

İyi bir şeymiş gibi görünüyor ama kendisiyle ilgili yazıyı bile çevirip yayınlayamayan Cumhuriyet, Kürt, Ermeni ve diğer ‘hassas’ konularda bloke durumda.

Farklı düşünenlerin zindana atıldığı, sürgüne gönderildiği ülkede fikren çoraklaştırılmış bir mecrada, iktidarı savunmak artık olanaksız. O zaman gelsin çapsızların hakaret ve tehditleri…

1933-45 Nazi dönemi ile Arendt, Camus, Orwell ve Klemperer bu aralar çok sık gündeme geliyor. Mesele tarih ya da edebiyat değil. En önemli boyut DİL.