Fadıl Öztürk

Çukurova’da naylon barakalarda çoluğu çocuğuyla pamuk hasat edenleri, tütün eken, tütün biçen, sigara sarıp dudaklarına götürerek kendinden duman çıkaran ‘ordusu’ var Kürtlerin...

Birimiz bir kaçımız değil sadece, hiç noksansız her renkten hepimiz; anne kucağında memeye saldıran bebekler dahil kaygısız yaşamıyorsak eğer bu dünya bizim dünyamız değil...

Devlet onları içinden geldikleri toplumda sınıfsal durumlarına göre değil, devlet adına ne kadar kullanışlı olacaklarına göre belirler.

Hasan Hayri ATEŞ’in Şer Zamanıydı romanı bir rüya ile başlayıp ve yine bir rüya ile bitiyor.

Bu şer koalisyonu bir seçimle ya da kendi sonlarını kendileri hazırlasalar da onlardan sonra bizi özgürlük beklemeyecek.

Su vurulur mu hiç? İzmir’de gün ortasında denizi vurdular.

Nasıl yaparız bilmem ama, bu noktada hepimizin üstüne düşen bir sorumluluk var. O da devleti göz göre göre delili ortadan kaldırmasının karşısında durmalıyız.

Türkiye’nin kendini koyduğu yerle, her gün sokak ortasında yaralanan, darp edilen, öldürülen kadının kendini koyduğu yer aynı değil.

Dört ayaklı minarenin dibinde Tahir Elçi, Roboski’de havadan yeryüzüne inen cehennem, Gezi’de öldürülmüş gençler, Soma’da yerin dibi, Ankara Gar Meydanı'nda sönmeyen çığlıktır keder.

Peker videolarını merakla bekler hale geldik. Her şey bir bir ortaya dökülürken iktidar olanlar sanki bu ülkede olmuyormuş gibi davranıyor.