Bir meydanda vuruşarak ölmeye bezemiyor mesela. Sahte kimlikle illegal yaşayanları da gidip buluyor, onları infaz etmek için fellik fellik arayan devlet güçlerini de.

Kimseden izin almadan akan ırmaklar gibidir düşüncelerimiz, içinde balıklar yaşar gökyüzünde kuşların yaşadığı gibi.

Bir kere daha anladım ki Ahmet Telli’nin de dediği gibi toplumların vicdanı yoktur, bireylerin vicdanı vardır. İnanın ortalığın cinayet yerinden pek bir farkı kalmamıştı.

Cunta ve faşizm bedenimize değil içinde yaşadığımız toplumun bütününe sızarak var olup fırsat bulunca da iktidara el koyarak hayatımızı teslim almaya çalışan birer virüs türüdür.

Çölde bir damla suya muhtaç, çatlamış dudak gibi dursalar da dünyanın yüzünde kimsenin bir bardak su uzatmadığı haldir.

Zulüm sofrasının hiç toplanmadığı bizim gibi ülkelerde yalan hiç eskimez, İktidarı sürdürmenin vazgeçilmez aracı olur yalan.

Türklük adına düzen sürdürür Bunlar Ulusu. Onlar adına darbe yaparlar, onlar adına sömürü ve zulüm çarkını sürdürürler.

Bizim oralarda insan ömrünün sonuna kadar yaşayamıyormuş, öğrendikce uzaklaştım çocukluğumdan.

En iyisinden ‘bunlar gitse de asıl işimize dönsek’ demek geçiyor içimizden. Bu kadar hoşgörüyü hala barındırıyoruz içimizde hem de onlar bize bir gram hoşgörü göstermedikleri halde.

Çok sonra duyduk, deprem anında ve deprem sonrasında kaçarsınız diye havalandırmaya bile çıkarılmamış, sıvası çatlamış hücre ve koğuşlarda tutulmuşsunuz.

Üstünde kırmızı bir kazakla poz vermiş cezaevi fotoğrafçısına. Sol eliyle cezaevine aldırmadan çiçeklenmiş bir ağacın incecik dalını tutmuş, sağ elini hayatını bıraktığı boşluğa bırakmış.

Ay altında yürümek sadece bir yol alış değildir, yüz yılları aşma yürüyüşü, verilmiş bütün savaşları bir bir geçerek gidilen bir yolculuktur ay altında yürüyüş.

Devlet bizi ararken biz onun ve onun gibi annelerin evlerinden çok sevgilerinde saklanarak hayatta kalıyorduk.

İyi olacağız elbet, başka binlerce halimiz varken iyi olacağız.

Mesela onların yazılarında tek bir sözcük de olsa ‘vatanın bölünmez bütünlüğü’ için ‘Kürt’ geçmez. Diyarbakır’ı yazsalar da bu böyle, Van’ı yazsalar da bu böyle, Kars’ı yazsalar da böyle.

Her birimiz önce insan yanımızı öldürüyoruz, yaşama gerekçelerimizi, duygularımızı. Sanki tek işimiz ölümü beslemek oldu.

Varız ama yok sayılıyoruz tümden, balkonlarında çamaşır kurutulmayan evler gibi ıssızız.

Bütün bir toplum hep beraber alıştırıldık bu ölümlere.

İşgal ve kırımlarla başlayan acımasız sömürüyü o halka, o ülkeye dayatmanın adı o saatten sonra ‘medeniyet götürmek’ olmuştur hep.

'O ölümü pahasına bu cesareti göstermiş bir sanatçıdır. Benim dağım devrildi diyorum, acısını ben çekerim. Budur hikâyenin özeti.'