Fadıl Öztürk

İnsan sevdiklerinin yarasını da taşır bedeninde. Her yazdığı şiirle o yarayı bıkmadan sarar. Her öyküde o yaranın kabuklarını kaldırır iyileşsin diye.

Yaşamak ve yaşatmak elimizi uzattığımızda tutacağımız kadar yakınken neden namludan fırlayan bir merminin hiç tanımadığınız bir gencin bedeninde açacağı yaraya güç veriyorsunuz?

Hak etmedikleri halde yıllarca içeride tutulanlar mahkeme kürsülerinde tek bir adım bile geri atmayarak iktidarın zor yolu ile ayakta durduğunun delili olmuşlardır.

Annelerimiz doğurduğu her çocuğuyla beraber bilmeden bir acıyı da doğurduklarını anladılar.

Sesimiz dudaklarımızdan çıkar çıkmaz karşımızdakine erişmeden önümüze dökülüyor. Kâğıt var, kalem var ama hakkında yazılacak hayat yok...

Gövdelerinden suçları sarkmış bir biçimde iktidarda oturuyorlar. Gülseler bütün dişleri dökülecekmiş gibi asık suratla geziniyorlar hayatımızda.

Yedi iklim dört mevsime göre kendini yenilerken toprak; İçeride toplu dayaktan sonra yakılan sigaranın dumanı bir başka çıkarken dudaktan, hayatı sadece ölüme hapsetmenin ne manası var?

Derdim devlet kapısında vatandaşın aradığı ile devletin vatandaşın kapısında aradığını irdelemek.

Suda görünen bir ak sakallı “insanı insandan ayırmakla kalmadınız, suyu da sudan ayırdınız.” dediği için geçmiş ve gelecek arasında hiçbir yere bakmadan suya bakıyorum...

O yangınlar karşısında takınılan tutumda da bu kırmızı çizgi vardır, doğmakla ömrünün sonuna kadar yaşamayı hak eden Ceylan Önkol gibi çocukların devlet kurşunuyla öldürülmeleri de..