abd’nin hemen her yerinde süren irili ufaklı eylemler ve avrupa’daki destek gösterileri bir hükümet değişikliğine odaklanmıyor.

köleciliğin ortadan kalkması ırkçılığı ortadan kaldırmadı, diğer yandan ırkçılık sadece ayrımcılıktan ibaret değil, ülkenin en yoksulları da siyah, yerli veya göçmen.

kürt partisi/türkiye partisi ikiliğine itiraz etmek istiyorum. bir kürt partisi yani kürtlerin haklarını, varoluşlarını savunan, sorunlarını dert eden bir parti de türkiye partisidir.

diğer yandan, camide, okulda ya da herhangi bir yerde bella çav çalmasından büyük memnuniyet duyulmasını da anlamakta güçlük çekiyorum.

o kuşaktan insanların özellikle son on yılda, cesaret hikâyelerinin kahramanlarına indirgenmesi bir dönemin içeriğinin boşaltılması, bir tarihin silinmesi demek.

feminizm, bu topraklarda mayalanmaya başlamasının üstünden on yıl dahi geçmeden sokağa çıkmış, bir politik hareket olarak varlığını ortaya koymuştu. morçatı o kampanyanın sonucunda kuruldu.

mhp’nin oy oranı herhangi bir seçimde ya da ankette tek başına iktidar olmaya yetmezken tekrar edilmesi akla ister istemez parlamento dışı arayışları getiriyor.

annelerin hakkını verelim, annelerin emeğini görelim ama çocukları üzerindeki haklarını da sorgulayalım.

ben müzisyen olsam ve konserlerim yasaklansa, böyle bir ortamda açlık grevine başvurmayı tercih etmem. salgın başladığında, değişen koşullar sebebiyle açlık grevini bırakırdım.

bugün kendi vatandaşlarının ulaşamadığı maskeleri sağa sola göndermek, 'büyük ülke' hayaline dayanarak rıza üretmenin bir parçası.

eşcinsellik konusunun, bu iktidarın 'aa, bak kuş geçiyor'larından biri olduğunun farkındayız.

özellikle barış süreci’nden gördük ki, halkın bilinci değiştirilmeden yapılan şeyler kolayca yıkılabilir.  tarihi onarmak mümkün değil, tarihin sonuçlarını değiştirmek bir ölçüde mümkün.

balkona kırmızı bez asmak, kendi kapımıza çarpı koymaktan çok farklı değil. evet, varız ama varlığımızın anlamlı olması için, onların talepleriyle buluşmak gerekiyor.

gamze pala, 15 kişinin çalıştığı bir atölyenin sahibi yani patron da olabilirdi. ama böyle bir cinayete kurban gitmesi ihtimali yine vardı.

bu maddenin kabul edilmesinde sorumluluğu ve sorumsuzluğu olanlar bundan sonra kadın hareketi ve dostlarından oy isteyemezler.

dayanışma insanların sola güven duymasına yol açabilir ama bu yeterli değil. halkın solcuların başarısına ihtiyacı yok, kendi zaferine ihtiyacı var.

bugün bencillikleri gözümüze batan o insanlar, o günlerde ellerinde ne varsa park’a taşıyor, birine çarpınca özür diliyordu.

git gide daha hızlı ve daha karman çorman bir halde birbirinin üzerine yuvarlanan günlerimizin arasında ezildi gitti helin. yetişemedik, yetişemiyoruz.

böyle bir salgına karşı dayanışma zaten çok yetersiz ama bütün bu yaşadıklarımız karşısında dayanışma, bir şelalenin akışını kartonla durdurmaya çalışmaya benziyor.

salgın, başta trump olmak üzere, vadesi dolmaya yaklaşmış 'otoriter'lere zaman tanıyor. ama vade yine de doluyor ve önümüzdeki kış kimin geleceğini düşünmekte de yarar yok mu?