ABD tarihinin en büyük kalkışmalarından birisini yaşıyoruz. Antikapitalist yönü belirgin bir halk ayaklanmasını tecrübe ediyoruz.

Trump’ın sürekli yinelediği “Çin virüsü” söyleminin de Cumhuriyetçi seçmende Çin’e yönelik nefreti artırarak bunun için elverişli bir ortam sağladığı görülüyor.

Bu kızağa çekme ve istifa hikâyesi ulusalcı basında Libya meselesinde bir politika değişikliğinin ürünü olarak işlendi, yansıtıldı. Açıkçası bu yönde bir emare görünmüyor.

Akşener’in iki eski mesai arkadaşı olan Çiller ve Ağar bugün Saray’ın tarafına geçtilerse, Akşener niye geçmesin?

Dolar kuru en son bu düzeyi Rahip Brunson krizi döneminde görmüştü. Ama o dönemde bu düzey geçici bir durumdu. Şimdi ise nispeten daha kalıcı gibi görünüyor.

Yasaya karşı toplumsal itiraz tahliyeler ve acı sonuçları ile büyürken, AYM’nin vereceği karar bekleniyor. AYM hâlâ var mı, geçmiş içtihatlarına bağlı mı, hep birlikte göreceğiz.

Ham petrol stoku bulunanların zenginlikleri pul olurken, bunlardan kurtulmak için varil başına 40 dolar vermeleri gerekiyor! Batan geminin malları bunlar!

Pandeminin otoriter rejimleri güçlendireceği önkabulü gelişmeler tarafından pek de doğrulanmıyor.

Ortada klasik bir darbe yok. İş yapamaz hale gelmiş Bolsonaro’nun fiiliyatta birçok önemli kararda, özellikle de koronavirüs pandemisiyle ilgili kararlarda devre dışı bırakılması söz konusu.

Trablus hükümetine 'tüm Libya’yı kurtarmak üzere' kapsamlı bir askeri harekât başlatmak fikrini kim verdiyse, bu yenilginin müsebbibi de olmuştur.

Pek çok ülkenin laboratuvarlarında korona virüse aşı geliştirmek için hummalı bir çalışma sürerken, AKP’nin siyasi laboratuvarlarında kayyum hazırlıkları yapılıyormuş.

İşçiler çalışsalar da çalışmasalar da en büyük sıkıntıları yaşıyorlar. Virüs bulaşına en açık, gelir kırılganlığı en yüksek, hayat güvencesi en düşük kesimi oluşturuyorlar.

Vahşi hayat kaynaklı korona virüsün kent merkezlerine, oradan da küresel ağlar üzerinden tüm dünyaya nasıl yayıldığı incelendiğinde, bunun ekolojik bir kriz olduğu çok net biçimde görülür.

2008’de Lehman Brothers’ın batmasıyla ABD’de başlayan, 2011’de bir Avro Bölgesi krizine dönüşen uzun soluklu küresel durgunluğun üçüncü etabına girmiş bulunuyoruz.

Rus medyasındaki neredeyse ortak görüş, bu mutabakatın Şam ve Moskova’nın taleplerinin kabulüne dayandığıydı.

AKP iktidarının kuzeyden, İsrail’in güneyden Şam yönetimini hedef aldığını görüyoruz. Kısa vadede bu fiili ortaklığın söze dökülmesi de sürpriz olmaz.

AKP iktidarının dış politikası giderek tekyanlı askeri güç kullanımına doğru kontrolsüzce kaymaktadır.

Ankara’nın göbeğinde Recep Peker adlı emekli, 'İşsizim, açım' diyerek kendisini yakmış, yaralanmıştı. Yazıya onun gözbebeklerini görsel olarak koydum. Lütfen bakın o gözbebeklerine.

KKTC’yi tanıyan tek devletin Türkiye olduğu söylenirdi, meğer o da tanımıyormuş. Halkın %60’ının oylarıyla seçilen Akıncı’yı bu denli hedefe oturtan AKP-MHP bloku, bunu ortaya koymuş oldu.

Erdoğan, bir anda Suriye’de yüzünü yeniden Batı bloğuna döndü. Sürekli biçimde 'Dostum Putin, stratejik ortağımız Rusya' açıklamaları işitmeye alışık olduğumuz Erdoğan, Kiev’e uçtu.